Os domingos pola mañá, Vilaboa perde 30 anos e deixa de ser un suburbio para volver a ser a vila pequena que era.
Ir polo pan e ver pouca xente pola rúa, case ningún coche... que che atendan, e volver para a casa comendo un anaco de pan e sentindo como o sol che acariña a cara...
hai momentos que quererías que se alongasen todo o posible!
domingo, 12 de abril de 2009
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Entradas
2 Transgresións da máxima de relación:
Pero que gholosiño é, que anda espenicando no pan! xD
aaai estos pequenos praceres..
O que fai que umha vida mereza a pena é saber disfrutalos...
Por outra parte... canta xente é capaz de sentir esas "insignificancias" como algo único e irrepetíbel..?
Carpe diem
Publicar un comentario