Dario Villanueva: Excusatio non petita, accusatio manifesta

...

De ese espíritu viene, sin trampa y engaño, la declaración de Bolonia, y los que estuvimos allí por nuestras respectivas Universidades no lo olvidamos. Obviamente, digo Bolonia o el parto de los montes no para desmerecer aquel hito, sino para subrayar que aquel documento pone simplemente en las firmas de los ejecutivos -es decir, los ministros- lo que las comunidades académicas veníamos exigiendo: que cuanto antes la Europa del Siglo XXI fuese, a estos efectos, como la del Medievo. Léase sin anteojeras aquella declaración y solo se verá en ella la demanda de un sistema de titulaciones fácilmente comprensible y comparable para que nuestros ciudadanos pudiesen transitar sin trabas por las universidades y ejercer profesionalmente en los Estados miembros.

Nada hay, como algunos pretender hacer ver a la opinión pública, de privatización, mercantilización o rígida uniformización de los estudios, por no hablar de la supuesta tiranía de procedimientos tendentes a la burocratización pedagógica de la enseñanza. Sorprende la ceguera de quienes ven pasar ante su puerta el tren de una Historia mejor y tuercen la cabeza como si no fuese con ellos. Parafraseando a Arthur Miller: volverán los reaccionarios, pero se fingirán progresistas. Las reticencias que suscita esa razonable utopía convertida en proyecto que es la unidad europea suele resumirse en una frase esgrimida como lema lapidario e irrebatible, que no necesita más explicaciones: la Europa de los mercaderes. Pero la declaración de Bolonia significa un paso más, irrenunciable, en algo completamente distinto: la Europa de las Universidades, factorías insustituibles para la Sociedad del conocimiento.

Artigo completo no País:

Señor Villanueva, sabendo que vostede é catedrático de teoría da literatura e literatura comparada, non terá vostede problema en entender o significado da locución latina que da título a esta entrada. A vostede ninguén lle pediu este artigo alabando as supostas bondades do marabilloso sistema de Bolonia. E precisamente porque ninguén llo pediu, sinala vostede a verdade, que esas supostas bondades non son tales.

Señor Villanueva, vostede mesmo o di: "Factorías", fábricas, fábricas de cidadáns acríticos, forza de traballo equipada exclusivamente para facer unha tarefa, "carne de cañón" disposta a ser empregada polas empresas, grazas a uns planos de estudo que, simplificando, SI uniformizan (60 créditos comúns a un rama de coñecemento, ex: "Humanidades"), que si privatizan (non hai máis que ver a progresiva toma de poder de certo banco nas universidades galegas), e que si mercantiliza, xa que hai que presentar os títulos dacordo co seu potencial valor no MERCADO.

Señor Villanueva, non torcemos a cabeza porque non vaia con nós, torcemola porque si que vai. Ese tren (para vostede da historia mellor, para min da historia mellor para o capital) é un tren que non nos gusta e que prefeririamos que quedase esquencido, nunha vía morta, xunto co neoliberalismo que o inspira.

A Timeline dos Memes!

Hoxe teño que escribir dous artigos, porque isto que atopei (en Microsiervos) é grandiosérrimo!!

A Timeline de todos os Memes que circularon e circulan pola internet adíante!

A botarse unhas risas!

Fin do Mundo, non graciñas!!

Bueno, que xa que tanto din de fins do mundo, por colisións, podemos estar tranquilos que en dous meses non imos morrer...


O que si, entre mentres, botaremos uns risos con todos os experimentos que dixeron nos ían matar.

Aínda así, boto en falta o mais grande, aquel que máis risas causara: Cando Paco Rabanne (pre)dixera, a partir de Nostradamus, que a MIR caería sobre París durante un eclipse de sol, en 1999.

Grandes profecías, e mentres nós a enchoupar de merda o mundo...

"La" Wikipedia ... libre?

Se algunha vez vos parastes a mirar as miñas ligazóns, veredes que teño a Galipedia e a Wikipedia en Inglés. Chama a atención: Por que non a Wikipedia en Castelán?

A Wikipedia alardea de ser unha Enciclopedia libre, na que cada quén pode escribir o que quixer, e así o fixen en moitas ocasións, primeiramente na Galipedia, logo en artigos sobre Galiza na Wikipedia en Castelán e posteriormente, para practicar o inglés, na Wikipedia en Inglés.

Conto isto, porque, xa hai ben tempo, decidín que non colaboraría na Wikipedia en Castelán. Por alí polo 2005 vin con sorpresa como ao xa coñecido caso de La Coruña, que tanto dano me facía na vista, sumárase a corrección do meu artigo sobre Culleredo. Culleredo xa non era Culleredo, era Cucharedo.


1. A Toponimia, a deturpación e a excusa.

Porén, malia non colaborar, seguin entrando nas discusións, a lelas, e a sorprenderme cos marabillosos argumentos dos "Lacoruñesistas":
Primeiro, os recursos de SirPacoDoVaticano contra as resolucións do TSXG, e mais tarde, cando os recursos caeron/foron retirados, argumentando que na Wikipedia non importa a oficialidade, senón o uso ( e pervertindo un argumento da Gramática Descritivista, by the way). A xustificación dos administradores para isto é que fóra do estado español ninguén usa a forma A Coruña e que, ao ser a Wikipedia en Castelán destinada a todos os países castelán-falantes, non se debía usar A Coruña).

Vemos así, como a Wikipedia usa a legalidade vixente mentres que lle interesa, despreciándoa despois e facendo unha argumentación "fóra do estado español ninguén usa a forma A Coruña" que, de aparecer nun artigo, sería tachada, seguindo o argot Wikipedista, de Punto de Vista non Neutral, e información non contrastada, e, polo tanto, borrada.

Malia isto, e por se aínda non chegara, tamén se usa "Junta de Galicia", un esperpento xustificado porque na versión en español do actual estatuto aparece esta forma.

Neste caso, como o argumento do uso xa non vale, nos volvemos prescriptivistas e tiramos da tradución dun estatuto como argumento marabilloso. Todo sexa pola castelanización das mentes.


2. A ocultación e a censura.

Ademáis deste caso de falta de respeito pola variedade lingüística, a Wikipedia posúe outros marabillosos trazos característicos que non debemos esquecer:

A Wikipedia Española fai uso da Historiografía Española, ou Españolista, ou Españoleira. A de Pelayos e Isabeles, Una Grande y Libre e Santiago y Cierra España. Así, ocúltanse os argumentos da Historiografía Galega sobre aspectos como o Reino Suevo, que se ven marxinados no seu tratamento na Wikipedia.

A Wikipedia Española leva a cabo unha censura de toda corrente non acorde coa política dos administradores, co coñecido exemplo da consideración de Rebelion.org como fonte non neutral, e, polo tanto, non válida.
Porén, sitios como LibertadDigital son considerados neutrais e válidos, e páxinas da Wikipedia son creadas (e validadas) grazas á DES-información aparecida neses sitios.


Conclusión:

Así, a Wikipedia, a enciclopedia "libre", vése arrastrada do seu soño utópico ao fango da realidade, da manipulación, e da perda de prestixio, xa que a censura, nos tempos de internet, máis que ocultar, produce riso.


Ligazóns:

Normativa da Wikipedia no tocante a Toponimos, ou de como vale máis a web de La Razón que o uso dos habitantes dun lugar.

A galería dos horrores, ganadora do I campeonato estatal de sitio con maior número de erros por kilopíxel cadrado.

Bloqueo de Rebelion.org

Vamos oh!

Como dixo Iago noutro sitio (a de Xabier):

Parecen os nenos repugnantes do colexio… como non gaño, non xogo máis.

Por Dios!

"No es programa para viejos"

Onte, mais que nada porque son semi-insomne e porque non botaban nada interesante pola tele, (bueno, si, e porque tiña curiosidade) vin ese debate? programa de confesións? espectáculo? late-night? bueno o "No es programa para viejos". Para aqueles que non o viran, resumo rápido:

O conto é que xuntan 100 xóvenes nun plató, que se poñen falar sobre o tema do día (onte, sexo), coa "xenial" Patricia Gaztañaga. Entre eses 100 xóvenes, 6 fan un debate 3 contra 3 sobre un tema destacado, no que os demáis participan de cando en vez. Ademáis destes xóvenes, hai unha zona de adultos, con supostos expertos no tema, dous videobloggers representando posicións enfrontadas, e un co-presentador "graciosete" (insoportable) que introduce os "mellores" comentarios que se deixan no foro de internet, e outras gilipolleces variadas.

Elementos do programa:

O casting:
Non ten termo medio. Ou legionarios de Cristo Rei ou un que se tira a 5 nun día (incluíndo prostitutas) sen ningún tipo de protección. É representativo? Dubidoso... está claro que ademáis de xente que dea en cámara ten que haber polémica... e se perde a unha importante porcentaxe de xente que non é interesante. Os videobloggers representan dúas tendencias, digamos conservadora//liberacionista, sendo ambos bastante exaltados.

O debate:
No debate falaron de se se debía esperar a ter sexo ata o matrimonio... tres numerarios do Opus (ou non, pero parecían) versus o descerebrado do que falei que a andaba metendo sen condón en todos lados, tivera un fillo e deixara tirada á nai, e, en xeral, só pensaba en foder sen importarlle as consecuencias para el//para os demáis. Gran momento no que unha numeraria do Opus dixo que "revolucionario es quien va contra la mayoría, yo voy contra la mayoría, así que yo soy revolucionaria", mostrando ata que punto se pode subvertir un concepto.

Os datos:
Os 100 rapaces foran previamente consultados sobre prácticas sexuais e demáis. Ao ser 100, quedaron preciosas porcentaxes "representativas", que foron empregadas no programa.

Os argumentos da parte liberacionista:
Aínda que pobres, (especialmente a conclusión da videoblogger), houbo algún argumento válido, especialmente o dunha rapaza que dicía que se había sexo sen protección era porque os xóvenes querían, se arriscaban a elo. Por suposto, houbo outros argumentos, xustificándose por desinformación, ou botándolle a culpa aos país... vamos.

Os argumentos da parte conservadora:
Aquí é onde máis me podo extender, sobre todo gracias a un maravilloso videoblogger exaltado que me provocaba dor de cabeza desde o seu punto de vista de moral nacionalcatolicista.

1. A falta de pudor
Dicía o tipo que hábía unha total falta de pudor entre os rapaces, que como podían falar de sexo en público etc.. homiño: están no programa para iso! Nin é o primeiro programa no que se fala de sexo en público, nin os rapaces están aí porque sí, están aí porque fixeron un casting, e algo cobrarán.
Está claro, iso sí, que representas totalmente ao teu punto de vista moral, que ve o sexo como algo sucio, que debe permanecer oculto, ao que unías a túa permanente identificación de falta de pudor con falta de valores morais e éticos.
A min, persoalmente, que unha teoría ética persoal xire ao redor da idea do pudor causame bastante tristeza.

2. Aborto = morte.
Dicía este home, xunto cos numerarios, que o aborto é unha comodidade e que era asesinato e demáis, e promovían a abstinencia e demáis ghaitadas. O aborto non é delito, é dereito, e non me extendo máis.

3. Identificación de sexualidade activa con falta de outros obxectivos e a ignorancia.
Outro argumento era que estes xóvenes por falar da súa activa sexualidade abertamente non tiñan outros obxectivos na vida, eran todos ignorantes, non estudiaban nin traballaban e, palabras textuais: "tienen un cerebro planito con forma de pene o vagina y nada más". Ademáis, extendían este argumento a toda a xeración de xóvenes: "si esta generación me va a pagar la jubilación, yo me voy del país". Dentro da liña nacionalcatolicista, agora resulta que todo contacto sexual mata neuronas... tamén dicían que a masturbación te deixa cego e que as mulleres se podían quedar preñadas por darse un bico.

4. Identificación da sexualidade activa coa falta de valores morais.
Dentro da mente obtusa e reprimida destes defensores da moral nacional-catolicista, chegouse a dicir que a "promiscuidade", ou, mellor dito, calqueira tipo de relación sexual non validada por unha unión, entrañaba falta total de valores morais//éticos.
Digo mente obtusa e reprimida, porque, que ten que ver a sexualidade coa moralidade?
Por ser sexualmente activo xa non teño ideas? Xa non teño unha moralidade válida? Que fago, ma corto?
Eu teñome por ser unha persoa cunhas ideas moi clariñas sobre o que me parece correcto e non-correcto, un código ético persoal, por así chamalo, e, segundo a argumentación deste señor, só por ser sexualmente activo, por non crer na castidade ata o matrimonio, por considerar correcto calqueira tipo de acto sexual, perdo todo ese código ético?
Non señor.
Por aí non paso, e creo que a mocidade en xeral non debería pasar. Un dos argumentos preferidos da moralidade e da política do pensamento nacionalcatolicista-tradicionalista é acusar ao contrario de falta de moralidade. Pero non, non é falta de moralidade, é unha idea de moral máis aberta, relativizando o concepto de pudor, que pouco aporta, e no que se basea a moralidade, os "usos-y-costumbres" do pensamento conservador.

Non é falla de moralidade, señores, é unha outra, igual de válida (e desde o meu punto de vista, mellor) moralidade.

"Lots of Laughter and Sex"

You said, when we embarked on this great adventure together, that lots of laughter was essential in a relationship.
I agreed.
You also made the point that a great deal of sex was of equal importance.
Again, I agreed. Wholeheartedly.
In fact I remember your exact words: laughter and sex are the barometers of a relationship. This was the statement you made, if I remember correctly.
Don't get me wrong. I couldn't agree more. But not at the same time, ya fuckin cow.

WELSH, Irvine (1995): "Lots of Laughter and Sex" in The Acid House, p. 63. London: Vintage.

Ciencia

Vexo aquí, vía Microsiervos, unha entrada sobre as 10 cuestións científicas que todo adulto debería coñecer. A parte de quedarme contento porque sendo de letras coñecía ben 8 das 10, gustáronme especialmente os números 3 e 10.
A número 3, e corto-pego directamente, negriñas miñas, di:

3. La evolución es una teoría como también lo es la teoría de la gravedad y al parecer nadie duda de que las cosas caigan hacia la Tierra. Para la Ciencia una teoría no es una idea sin pruebas, sino justamente lo contrario (como bien lo cuenta Rinzewind). En Ciencia, “a un conjunto de descripciones de conocimiento se le llama teoría solamente cuando tiene una base empírica firme” (Wikipedia). La evolución esta altamente contrastada gracias al registro fósil de muchos animales (como el registro fósil completo del caballo) o plantas y cuyo mecanismo actualmente aceptado debido a la gran cantidad de hechos que lo respaldan es la selección natural. Esta teoría nos dice que “la evolución biológica es el proceso continuo de transformación de las especies a través de cambios producidos en sucesivas generaciones” (Wikipedia).

Deixando á marxe o de quotear a Wikipedia, gústame o extremadamente fácil que se explica a diferencia entre teoría, firme, asentada sobre unha base empírica e crenza
“una idea sin pruebas”.
É tan sinxelo que me leva a plantexar unha pregunta... son crenza e ciencia opostos? Non pretendendo levantar debate, e moito menos en termos relixiosos, cos que eu son moi respetuoso (no senso de “alá cada un que crea o que quixer”); si é verdade que, polo menos no ámbito da disposición, a necesidade de probación, de continua dúbida, de falta de certidume e idolatración que ten a ciencia, choca de fronte coa absoluta falta de probación e a necesidade da (suposta) certidume da crenza.
É dicir, que a ciencia, per se, é descreída.

A número 10. di (idem que na 3):

10. Sobre verdades y científicos: quizás la más importante de todas, la Ciencia no siempre tiene respuestas para todo (aunque las busca), y las que tiene muchas veces son incompletas, varían parcialmente o son fulminadas. Eso no quiere decir que no se puede confiar en la Ciencia, simplemente obliga a ser cautos al tratar los avances científicos. Las teorías y leyes que describen nuestro mundo “normal” han resistido a todo intento de falibilidad y se consideran “verdades” hasta el punto en que nadie cuerdo sin unas asombrosas pruebas se atrevería a rebatirlas (aunque de vez en cuando aparezcan esos intentos infructuosos/fraudulentos) Es desconcertante, pero es lo que hay. Quién quiera “verdades” que las busque en los dogmas. (...)

Isto tamén me da que pensar:
Primeiro, no continuo bombardeo de supostos “avances científicos” que sufrimos por parte dos medios de comunicación, a maioría das veces totalmente hoax, pero tamén moitas veces simplemente, experimentos non definitivos.
Cantas veces saíron novas de supostas curas da enfermidade X? E cantas destas supostas curas chegan á rúa? Nas últimas datas só me lembro da vacina do cancer de cérvix. Debería isto levarnos a desconfíar da ciencia? Non, máis ben a desconfíar (como moita xente xa fai) do tratamento informativo que recibe a ciencia.

Segundo, e repito tema, a falta de certidume da ciencia. A ciencia "no siempre tiene respuestas para todo (aunque las busca), y las que tiene muchas veces son incompletas, varían parcialmente o son fulminadas". A ciencia, esa ciencia seria, esa que nos botan en cara non aprender aos de letras, non ten máis seguridade nos seus postulados que calqueira teoría crítica sobre un autor.

Bueno, un bo tocho sobre ciencia. A ver que vos parece, a min me quedou algunha idea sen expresar, a ver se xorde dalgún comentario. Por certo, anímovos a visitar as ligazóns.

Un saúdo!

Nottingham, resumo final

Bueno, xa sei que tiven isto bastante abandonado este mes, o feito de estar por fóra e de chegar e darme un tempo para aterrar e despexarme fíxome difícil actualizar o blogue, facéndome romper un dos principios que tiña ao crealo, que era o de actualizar máis ou menos frecuentemente.
O dito:

Inglaterra 2008 en modo abreviado (antes do cuarto día na anterior entrada)

5- Manchester, decepcionante.
6- Día normal, comezamos os cotilleos, máis laretada (outra cousa non, pero falar, falei coa señora mogollón)
7- Quedo na cafetería coas vascas. Comeza o mito de que estou cunha das vascas, mito bastante pouco crible porque non se puñan dacordo en cal das dúas era, e que ademáis caería polo seu propio peso o último sábado. (Mireia, Amaia, por si alguna vez leeis esto: Ezkerrik Asko!!).
8- Primeiros libros interesantes. Xorde o mito Pato Mareado (isto é, que non sei patinar decentemente, e parecía que máis que patinaxe facía unha especie de marcha atlética sobre xeo) (O peor de todo é que hai videoS <-Se os consigo van a deleznabilidades).
9- Xa tou case seguro de dous dos libros, os dous de Welsh, e comezo a comparación de prezos entre librerías, apuntando prezos no móbil. A relación con certa tola comeza a ir a mellor, (por canto tempo?) primeira sesión de remo.
10-Volvo quedarme. Interesantes conversas galego-vascas sobre temas filolóxicos, culturais, históricos e políticos, con opinións bastante coincidentes. (Da gusto escoitar aos seus rapaces falando todos en vasco. Dos meus falan galego 7 ou 8 de 38, e algún cambia cando fala cos outros... Eu, ademáis dunha morea de temas dos que non lles debo falar, suponse que lles teño que falar no que me falen... cousas de evitar calqueira tipo de queixa paterna à la "ai que le hablan al niño de política!" "ai que le hablan a la niña en ese dialecto de los nacionalistas suevo-celtas" etc., de todas formas xa se encargan eles de discutir sobre o divino e o humano.)



11-London! 6 horas en bus, 5 horas pola cidade. Vemos pouco, e disfrutamos menos. Buckingham, Trafalgar Sq., Whitehall, Westminster, London Eye. Échoqai!



12- York de domingo. Unha cidade onde ata a estación de tren é marabillosa. Medieval, sen feísmos (non coma Manchester), cunha catedral preciosa, cun ambiente moi bo, unhas murallas moi ben conservadas, chea de historia... Recomendadísima a todo o mundo. Sendo diferentes, poñoa ao nivel de Dublín no meu ranking mental de cidades.
13- Nada en especial.
14- Primeiros intentos de fotos pola cidade pola mañá... chove. Pola tarde a ver as galerías da Xustiza (museo sobre lei e unha cárcere... entretido).
15- Quedo por última vez. As vascas: "es que es una maravilla que sepas tanto de cultura gallega, y es que además se te nota orgulloso, y lo cuentas y lo haces entretenido para los demás y te dan ganas de ir allí". Luis, promotor turístico de Galiza nas Midlands. (xD!) Que conste que eu tamén quedei con ganas de visitar Euskadi!
Pola tarde Wollaton, un pazo moi bonito por fóra e moi feo por dentro.
16- Localizados todos os libros para comprar. O diñeiro...? na casa! (...) Como premio ao meu bo facer aforrador, como un marabilloso Cranberry + White Chocolate Muffin nun Costa... :D
17- Día de ruta fotográfica. Pola tarde ao Pazo do Concello. Impactante, sobre todo as falsas cúpulas en interior. O eclecticismo échoquecheten.
18- Cambridge. Colleges moi bonitos, o Punting moi cansado. "Que-no-me-entere-yo-que-ese-culito-pasa-hambre!" (<- 1. Ten collóns que tivera que ir a Cambridge para que mo berraran. 2. Seica me consideran guapo! 3. Seica teño unhas pintas o suficientemente internacionais! Viva a miña barba rubia! Vivan os meus xenes e o meu castaño céltico! xD).
Ao acabar o Punting, a nai de todas as broncas coa jefa... e non tiña razón.
19-Descanso. Segunda ruta fotográfica. Parque con banda de Jazz en directo.
20-Lincoln e Newark. Lincoln, segundo sitio que máis me gustou! Castelo e catedral enormes.
21-Entrega de diplomas e día de asinar bandeiriñas, comprar os libros e darme o último capricho coméndome un pedazo merengue de limón.
22- Para casa. Despedidas. A miña señora chora (Janis, botareite de menos, que ricas as comidas!)

Resumo: Graciñas a todos, a Janis, aos compis, aos rapaces... A verdade é que moito mellor que o ano pasado, a pesar do señor oscuro.

Descubrín que en Inglaterra pódese comer ben, que hai un relación paralela á miña entre un vigués e unha viguesa que me levan 10 anos, que os rapaces aínda gardan algo de sentido (é que ata se mandaban calar entre eles!!) e nada máis.

Unha viaxe a lembrar.