Reflexións desordenadas dun mércores á noite

Tras ir a unha conferencia sobre ecocriticism, sempre quedo a pensar sobre a necesaria (e moitas veces totalmente esquecida) encardinación do discurso ecoloxista no discurso sobre o sistema económico.

De pouco vale reflexionar sobre a necesidade dun cambio no modelo de xestión ambiental de recursos e de consumo, se o propio consumo ven determinado por un sistema económico baseado no hiper-consumismo.

Isto boteino de menos na conferencia de onte, de Molly Wallace, igual que non o fixen na de Pratt de comezos de ano.

O capitalismo é un sistema baseado no egoísmo. O egoísmo, que os defensores deste sistema chaman prosperidade individual ou capacidade de traballo individual, maniféstase en diferentes aspectos:

1º, un sistema económico desigual, e que permite a desigualdade.

2º, un sistema económico egoísta cos seus suxeitos, controlado por unha minoría con máis recursos controlando unha maioría con menos recursos, mentres que os estados, supostos salvagardas do benestar do conxunto dos seus suxeitos, esquecen a súa obriga permitindo a existencia deste sistema.

3º, un sistema económico que impón aos seus membros un sistema de consumo egoísta, de cara a evitar o colapso do sistema económico.

4º, un sistema económico egoísta cos recursos naturais, tanto directamente, como indirectamente a través do sistema de consumo.

O sistema económico capitalista baséase, polo tanto, nun consumo egoísta dos bens de consumo, e, polo tanto, dos recursos naturais.

Tomando isto, é obvio que un intento de cambio do sistema de consumo, egoísta e insostíbel, nunca triunfaría sen un intento de cambio do sistema económico, egoísta e insostíbel tamén, xa que este NUNCA O PERMITIRÍA.

Considero que o discurso ecocrítico e ecoloxista debería aumentar o seu ámbito de actuación, indo máis alá da simple crítica ao modelo de consumo de bens e recursos para ir a unha crítica ao conxunto do sistema económico.

Todo o demáis serán ideas desafortunadas e tempo perdido.