Raiadura

Pois igual de rallantes son Negreira, Losada e Paco Vázquez co puto LA da Coruña. Que se cren que A Coruña é L.A... pois non! A gastar os cartos do concello noutra cousa!

Museos e auto-odio.

Leo en Chuza que o 60% nunca visitan os museos de arte da comunidade.

Esta estatística, triste en calqueira caso, faime pensar: Por que non os visitan?

Ocúrrenseme diferentes causas, pero antes da nada imos investigar:
Atopo na páxina de Museos de Galicia a listaxe dos museos cos que se fixo a estatística.
Miro a lista dos museos da provincia da Coruña e a verdade é que atopo unha oferta ampla e variada, se ben bastante concentrada xeograficamente.

Podería ser esta a causa? Podería, mais en calquera caso non parece motivo suficiente.


A oferta é variada, e incluso atractiva. Podería mellorar con mellor financiación, mais iso xa sabemos que é un imposible tratando de gobernantes e materia de cultura.

Demográficamente é verdade que temos unha poboación avellentada, e que moita xente nova pasa de museos e da chamada "cultura institucional"... máis só un 40% de visitas, cando ademais este estudo inclúe os grandes museos da Coruña ou recintos de tanto valor como Santa Tegra ou o Castro de Viladonga... non sei, parece que hai algo máis.

Entón, cal é a causa?

A min só se me ocorre unha: a falta da posta en valor da cultura propia, do noso megalitismo, da nosa etnografía e antropoloxía, de nós mesmos, á fin e ao cabo. Para unha boa parte da poboación o noso non ten valor.

O auto-odio. Do noso, do carro, dos camiños, dos montes, das carballeiras, das muiñeiras, dos castros, e, sobre todo, da cultura e da lingua galega.

O outro día subín unha entrada, que entre outras cousas trataba da transmisión de obxectivos dunha xeración a outra. Creo que xa sei cal é o obxectivo da nosa xeración. A nosa xeración debe eliminar o auto-odio dos galegos, e que nos recoñezamos como o que somos, membros dun povo con características culturais, etnográficas, sociolóxicas e lingüísticas propias que TEMOS que conservar. Ese é o noso obxectivo. É un compromiso, coas xeracións que viñeron antes, e, sobre todo, coas que han de vir.

V

Voilà! In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of fate. This visage, no mere veneer of vanity, is a vestige of the vox populi, now vacant, vanished. However, this valorous visitation of a bygone vexation stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin vanguarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition! The only verdict is vengeance; a vendetta held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous. Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose, so let me simply add that it's my very good honour to meet you and you may call me V.

– O monologo introductorio (e aliterativo) de V ao coñecer a Evey

Unha reflexión sobre o medo, e sobre o poder do medo.
Sobre a violencia. Sobre o terrorismo.
Que é o terrorismo en realidade?
Quen é máis terrorista, un individuo ou grupo de individuos ou o goberno que os enfronta?

E a quen lle interesa máis este fenómeno?
Que estamos dispostos a perder por vivir sen medo?
A posibilidade de falarmos o que quixer? de reunirnos? de opinar?

En fin, unha reflexión sobre o poder e o seu abuso, e o medo e o que consigue o poder empregándoo.

Non me cansarei de recomendala.

V for Vendetta

Temos unha visión

Tivemos unha visión

Na escuridade da desesperanza tivemos unha visión. Acendimos a luz da esperanza. E non se extinguiu.

No deserto do desalento tivemos unha visión. Prantamos a árbore do valor. E floreceu.

No inverno da servidume tivemos unha visión. Derretimos a neve do letargo. E o río da resurrección dela naceu.

Mandamos a nosa visión nadar coma un cisne no río. A visión tornou realidade. O inverno tornou verán. A servidume tornou liberdade. E isto vos deixamos como herdanza.

O! xeracións da liberdade, lembrádenos, a nós, xeracións da visión.

Tradución libre do poema
"We saw a vision",
de Liam Mac Uistin,
tal e como se pode ver nos
Gardens of Remembrance,

"dedicated to those who gave their lives
in the cause of Irish freedom".

Deathlists: Primeiro impacto...

Ola xente, actualizo rapidamente para dicir que a 14 de setembro, no noveno mes de Morte e Destrución '09, prodúcese o primeiro acerto das listas presentadas...

Onte, dezanove anos despois da súa morte e resurrección en pantalla, morreu Patrick Swayze.




Polo tanto, Oink! anótase o seu primeiro punto. Aínda quedan 3 meses ata que remate o xogo. Sorte aos participantes.

Edgar Allan Poe

A UT de Austin acaba de dixitalizar toda a súa colección de manuscritos e demais sobre Edgar Allan Poe.

Mirádeo aquí.

Por certo, permitome enviarvos a unha imaxe de Poe que de seguro non coñeceredes...

(Via: BoingBoing)

Manuel María

Onte fixéronse cinco anos da morte do máis prezado dos poetas galegos contemporáneos: Manuel María

Digo máis prezado, mais debería dicir, ante todo, que é o poeta máis necesario, un dos que mellor soubo describir a realidade e, sobre todo, dar VOZ realmente a esta Galiza aldraxada e agredida, está Galiza que agora máis que nunca, cando algúns están tentando darlle a estocada mortal en forma de silenciamento definitivo da súa voz, temos que lembrar que

"Galiza somos nós
a xente maila fala
se buscas a Galiza
en ti tes que atopala".

Asistín a un acto onte no Teatro Rosalía en lembranza do poeta, e non me gustaría deixar a miña particular lembranza sen copiar os dous poemas que pecharon o acto de onte, de especial relevancia na actualidade, un sobre o amor á terra, e outro, un canto de esperanza do que todos debemos tomar nota:

Canción do intre de ollar á propia terra


Ergo os ollos namais polo lecer
de mirar a nai terra tan fermosa
¡Galiza para vivir, para morrer;
terra túa e máis miña, terra nosa!

Terra clara e escura, ingrata e nobre.
Terra pobre, sinxela e complicada.
Raíz da que vimos, teito que nos cobre;
nai indiferente, xorda, patria amada.

Estou sobre ti, ben sei, sen merecerte,
tripando o teu chao, o teu torrón.
A miña alma é pequena para quererte;
é pequeno, para amarte, o corazón.

Homes e terras fante a ti, Galiza;
ti es mar, terra, homes, ruín sorte.
¡Galiza na tristura e na lediza,
xogándote a ti mesma a vida ou morte!

Canción para agardar un novo día


Non podemos durmir, anque é de noite,
porque temos que chamar polos irmaos,
anque a sombra e o vento nos escoite,
anque nos aten espírito, pés e maos.

Anque o noso carro parta polo eixe
e coma o demo: beleza e poesía.
Anque o sono nos ronde e non nos deixe
saír cara ao sol, á luz do día.

Non podemos durmir, anque a canseira
nos peche o corazón, ollos e mente.
Temos que despertar. E nesta xeira
berrarlle a todo o mundo, a toda a xente:

"¡Estamos enterrados entre nebras,
estamos afogados entre prantos!
¡Temos que basoirar todas as tebras,
sepultar os arrepíos e os espantos!

¡Temos que encamiñarnos para o albor
e andar polo chao con pé seguro!
¡Temos que sementar amor e máis furor
para colleitar esperanza e máis futuro!"

Un pouco de música relaxante...

Agora que o Dani abandonou definitivamente o seu blogue... ¬¬ pois vou subir dúas cancións que descubrín nel e que son moi acaídas a estes días de exames, nervios e demais.

Relaxadevos, pechade os ollos... e deixádevos levar.

Phoenix - North

Explosions in the sky - Your hand in mine