Rosalía

Hoxe fanse 125 anos da morte de Rosalía de Castro, bo momento para lembrar un poema dela. Estiven tentado de poñer algún da Rosalía íntima e sensual, ou da Rosalía anticlerical, mais teño que poñer 'A Xusticia pola man'. Un poema que sempre me gustou, e un poema especialmente relevante nestes días (como se tivese habido outros nalgún momento) onde a miseria da xustiza cega ao sentir das xentes, dunha xustiza arrogada de poder divino, que debe de estar como o bon Dios, tan alta que non oe; ten máis relevancia que nunca, pois, non nos esquezamos, aqués que tén fama de honrados seguen vivos, e seguén roubando brancura, botando estrume, poñendo a roupa en tiras e non deixando nin pedra. Sobran os exemplos.


A xusticia pola man

Aqués que tén fama de honrados na vila,
roubáronme tanta brancura que eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron en donde eu vivira;
sin lar, sin abrigo, moréi nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!

Quedéi deshonrada, mucharonme a vida,
fixéronme un leito de toxos e silvas;
y en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.

-¡Salvádeme, ou, xueces!- berréi...¡Tolería!
De min se mofaron, vendéume a xusticia.
-Bon Dios, axudaime- berréi, berréi inda...
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.


Entonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño... ¡Ne as herbas sentían!
I a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.


Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe, ¡dun soio!, deixéinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.


I estonces..., estonces cumpréuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man que os ferira.